انجیلی جزو زیباترین و البته عجیب ترین درخت های شمال ایران است. این درخت که با نام علمی Parrotia persica  (گیاه شناسی که برای اولین بار با این گونه درختی روبرو شد و آن را ثبت نمود، Friedrich Parrot نام داشت) شناخته می شود، دارای برگ های رنگارنگی در فصل پاییز است که زیبایی خیره کننده ای به آن می بخشد. ارتفاع آن در حدود 20 تا 25 متر(در جنگل های شمال ایران تا 15 متر) است. چوب این درخت بسیار سخت است و از این رو در زبان های خارجی به چوب آهن(Iron wood) معروف می باشد. تنه و شاخه های این درخت بیشتر اوقات به طور جالبی در هم تنیده می شود و پیچ میخورد که بسیار زیباست. درخت انجیلی به دلیل سختی چوب نمی تواند مانند راش، ملچ، نمدار و بلوط در صنایع استفاده شود اما از نظر زیبایی ارزش و اهمیت ویژه ای دارد و در کارهای تزئینی هنرهای چوبی کاربرد بسیاری دارد. از کاربردهای دیگر آن می توان به تهیه هیزم و زغال و نیز استفاده در صنایع فیبر و سلولز اشاره نمود. چوب انجیلی ساده و مات است و درون چوب و برون چوب مشخصی دارد. رنگ چوب آن کرم مایل به صورتی است.  اگر بخواهیم بصورت تخصصی از کاربرد آن در معرق چوب  صحبت کنیم، باید بگوییم که به دلیل شباهت رنگ چوب انجیلی به رنگ پوست انسان، برای قسمت هایی از بدن مثل صورت و دست و پا از آن استفاده می گردد. انواع تیره تر آن برای دیوار و زمینه کاربرد دارد.  ویژگی دیگر چوب انجیلی که باز هم به واسطه سخت بودن آن می باشد، این است که در مقابل حمله آفات، حشرات، قارچ و بیماری های چوب مقاوم است.